Balans tussen vrijheid en nabijheid

 

Hoe zit het bij u met de balans tussen vrijheid en nabijheid en dan vooral op digitaal vlak nu onze communicatie bijna uitsluitend via sociale media verloopt (maart 2020)?

Dit vond ik een interessante stelling en moest hier vervolgens even over nadenken. Ik worstel namelijk

sinds geruime tijd - dus al voor de maatregelen - met de snelheid van de draadloze evolutie en dan vooral

met waar we onszelf voorbij lopen. Hoever wil ik hierin meegaan en waar sta ik nu eigenlijk? Even kijken;

ik ben de trotse bezitter van een laptop, een vrijwel app-loze smartphone, één e-mailadres voor

werk en één voor privé , een blogpost en dat is zowat mijn gehele digitale visitekaartje.  Ik zit dus niet op

Twitter, niet op Instagram, geen Google Maps, Skype of Messenger.  Facebook en WhatsApp waren eerder al

geschrapt.  Blijkbaar had ik onbewust al gekozen voor een smartphone-luw bestaan en ik moet zeggen, het

bevalt me prima.

Ik vroeg me af hoe de maatschappij hier eigenlijk over dacht en heb het ineens 'gegoogeld'.  Dat ik bij een

minderheid hoorde, dat wist ik al, maar dat het zo erg gesteld was…  Volgens de laatste opiniepeilingen ben ik

ronduit saai, aan de rand van de maatschappij en staat FOMO op de loer.  Blijkbaar is dat geen nieuw soort

wasmiddel zoals ik eerst dacht, maar wel Fear Of Missing Out. Volgens diezelfde peilingen zullen mijn

vrienden mij gewoon vergeten nu ik niet (meer) op sociale media zit.  Ik verslikte me bijna in mijn thee.  

Als ik vergeten word om die reden, wat is dan nog de waarde van die vriendschap, dacht ik?  Er zijn toch

nog andere manieren om mij te bereiken?  Telefoon of SMS, een klassieke brief?  Een deurbel heb ik ook

nog steeds.  

En als je dringend een bakrecept nodig hebt of nóg erger; de weg kwijt?  Wat ga je dán doen? Nu leek het

echt wel of ik moest toegeven dat we niet meer zonder die smartphone konden.  Ja maar, wat dacht je van

een klassiek kookboek of een wegenkaart en bovendien kan je ook nog altijd iemand aanspreken.  Oh ja,

dat laatste is blijkbaar al lang niet meer van deze tijd.  Wederom moest ik oppassen met mijn thee.

Vooral dat laatste is blijven hangen.  Gewoon iemand aanspreken is blijkbaar niet meer van deze tijd.  Nu, ik

weet uiteraard dat het niet altijd zo simpel ligt.  We leven tenslotte in een snel veranderende maatschappij

met verschillende generaties, waarvan de laatste een bestaan zonder al die technische snufjes zelfs

onbekend is.  Maar dat de kloof nú al zo sterk voelbaar is, wat moet dat dan wel niet zijn als…  

Ach, ieder doet uiteindelijk wat die zelf wil en ja, de digitale evolutie heeft al vele positieve zaken

voortgebracht, maar constante nabijheid? Daar pas ik toch voor.  Soms hunker ik echt wel naar een

draadloos tijdperk.  Het tijdperk waarin ons niet 24/7 werd verteld hoeveel stappen we vandaag nog moeten

zetten, of het gaat regenen, waar we overal geweest zijn en met wie, …

Dus, hoe maak je nu die balans op?  Wel, dat is volgens mij een kwestie van gezond verstand en dat is echt

niet te vinden in dat platte bakje, ook niet in ons hoofd, maar iets lager.  Ja daar, klopt, gewoon (in) ons hart.

 

Warme groet, © Karolien