Het grotere plaatje

Een tijdje geleden reed ik naar de winkel voor, jawel, een hele voorraad thee - ik zat er zowaar bijna door - en het viel me op dat ik plotsklaps overal paarse auto's zag rijden, hoewel ik me daarvoor bedacht had dat ik een paarse auto maar niets vond.  Uiteraard gaat dit over persoonlijke smaak, dus voor ik een resem aan redenen naar mijn kop geslingerd krijg waarom paars wél mooi is; no offence dus. Daarnaast bedacht ik me ook nog dat een paarse auto toch niet zó vaak in het straatbeeld verschijnt.  Eerder wit, zwart, zilvergrijs.  Rood toch ook wel, maar paars?  Nee, echt niet.  En toch zag ik ze plotsklaps overal.  Mindtrick in the air?  Tijd voor mijn kopje thee met deze keer een heerlijk chocolaatje van de paarse koe, om in het kleurenspectrum te blijven. Het eerste wat me te binnenschiet, is het woordje focus (niet de auto by the way) samen met de stelling waar je je aandacht op richt, groeit .  OK, tot dusver klopt die stelling wel, want ...

Half maart 2020 zat ik elke avond klokslag 19 uur voor de buis, samen met miljoenen anderen en dat terwijl ik helemaal geen nieuwskijker ben.  Ik vroeg me af waarom ik zo door deze stroom werd meegesleurd.  Een kritische blik naar binnen leerde me het volgende. Huisarrest Het lijkt erop dat ik vooral de voeling, de verbinding met 'de mensen' miste.  Ik keek naar het journaal, omdat ik ergens onbewust wist dat wat ik aan het kijken was, velen samen met mij deden.  Allemaal gelijkgestemde zielen met huisarrest, starend naar dat venster dat nog onze enige uitkijk op de wereld leek.  Terwijl ik dit schrijf, doet me dit sterk denken aan Plato's allegorie van de grot.  Gevangenen die gedurende hun hele leven zaten vastgeketend in een grot en gedwongen werden om slechts één kant op te kijken, kregen een schouwspel van schaduwen op een wand te zien.  Ze wisten niet beter.  Het licht kwam niet van buiten, maar was afkomstig van vuur.  Dat was hun enig...