Afspiegeling
Daarnaast bedacht ik me ook nog dat een paarse auto toch niet zó vaak in het straatbeeld verschijnt. Eerder wit, zwart, zilvergrijs. Rood toch ook wel, maar paars? Nee, echt niet. En toch zag ik ze plotsklaps overal. Mindtrick in the air? Tijd voor mijn kopje thee met deze keer een heerlijk chocolaatje van de paarse koe, om in het kleurenspectrum te blijven.
Het eerste wat me te binnenschiet, is het woordje focus (niet de auto by the way) samen met de stelling waar je je aandacht op richt, groeit. OK, tot dusver klopt die stelling wel, want ik dacht aan een paarse auto en jawel, ze kwamen vrijwel onmiddellijk op me af. Maar paars is niet wat ik wil en tóch krijg ik het. OK, het woordje niet bestaat dus eigenlijk niet, want als je niet aan iets wil denken, dan denk je er toch aan, want het onderwerp waaraan je niet wil denken, is het onderwerp waaraan je dus wél denkt, alleen wil je er niet aan denken. Ahum, kan iedereen nog volgen?
Eigenlijk vergt dit dus een mindshift, want zo heet dat dan in mooiere termen. Het is niet omdat ik aan een paarse auto denk dat de meer neutrale kleuren (wat ik persoonlijk mooier vind) ineens uitgestorven zijn. Die rijden er nog steeds, alleen zie ik ze niet, omdat ik ben afgestemd op paars, maar ze ZIJN er wel. Datgene wat ik niet wil, maar ook datgene wat ik wel wil dus. Het beeld van een gigantische bibliotheek verschijnt waarempel voor mijn geestesoog. Hier ontleen ik toch ook geen boek dat me niet ligt, bedenk ik me dan. Maar het staat er wel en het mag er ook zijn, omdat iemand anders dat genre misschien wel aanspreekt. Anders zou het in de eerste plaats al niet geschreven zijn, toch?
Eigenlijk is dus mijn buitenwereld een mooie afspiegeling van mijn binnenwereld, want waar ik op focus, dat zie ik ook terug op mijn weg. Dus als ik weet wat ik niet wil, dan weet ik automatisch ook wat ik wel wil en hoef ik me enkel daar op af te stemmen. Laat ik dat nu eens doen. Ik neem alvast pen en papier. Wat vind ik fijn en wat past er echt bij me? Waar sta ik voor? Dat kan niemand anders voor mij bepalen. Niet mijn familie, niet mijn vrienden of collega's net zo min als de politiek en de (sociale) media. Hoe ver staan deze laatste twee trouwens wel niet van me af en zij menen te weten wat goed voor mij (ons) is? Ik dacht het niet. Je kan raad vragen, raad krijgen, maar knopen doorhakken? Dat kan alleen ik en laat ons eerlijk zijn; zou jij het fijn vinden als iemand anders beslissingen over jou(w leven) neemt? Ik niet, want dan leef ik het leven van iemand anders. Maar IEMAND moet het wel doen. Aan jou de keuze.
Wat een paarse auto al niet in beweging kan zetten! Weer een levensles wijzer neem ik blijmoedig een slokje van mijn ondertussen helemaal op temperatuur zijnde thee uit de nieuwe verpakking (niet paars overigens, wel groen 😉).
Warme groet,
© Karolien
Reacties
Een reactie posten